Το ρημάδι

Παρασκευή και 13?Μη γίνεσαι προληπτικός. μαύρες γάτες, σαββατογεννημένοι γαλαζομάτηδες, σκάλες, ανοιχτές ομπρέλες και σπασμένοι καθρέφτες. Αυτά είναι μισαλλοδοξίες των αδαών...

Εντάξει λοιπόν, ξεκινάω, αγωνιώδες ψάξιμο στο ιντερνέτι για την ιδανική προσφορά. Για φλασάκι-εμπιθρι πλέιερ που θα πληροί όλες τις προϋποθέσεις: να έχει την εμφάνιση μοντέλου Αρμάνι, ταχύτητα Κεντέρη, μετά ντόπας, και ακουστική ισάξια με αυτή στη σκάλα του Μιλάνου (μα πως βολεύουν τόσο κόσμο σε μια σκάλα?). Και φυσικά να στοιχίζει λιγότερο από τη βενζίνη που χρειάζεται για να κάνεις τη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα αλέ-ρετούρ (χωρίς να υπολογίσουμε τα 2/). Γουγλίζω από δω, γουγλίζω από κει και Το βρίσκω στη γνωστή, μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων ηλεκτρονικών . 4 γκιγκα, εφεμ, μπ3 και δε συμμαζεύεται.

Καφέ δεν κάνει βέβαια (άχρηστα μηχανήματα..) αλλά θα την παλέψουμε. Το παραγγέλνω και μετά από 2 βασανιστικές ημερούλες αναμονής μου παραδίδεται ζεστό-ζεστό. Αρχίζω και επεξεργάζομαι το καινούργιο μπλιμπλίκι και το επιδεικνύω σα γύφτικο σκεπάρνι σε φίλους και συναδέλφους «φανταστικό, πολύ καλός ήχος, γρήγορο και ευέλικτο, σαν την Κομανέτσι».

Δεν έχει περάσει 1h 32΄4΄΄ και το κουμπάκι voice down πάπαλα, αποφασίζει ότι δε θέλει πλέον να λειτουργεί. Όσο πιο πολύ πειραματίζομαι τόσο περισσότερο δυναμώνω τον ήχο. Τόσο περισσότερο αρχίζει να με αγριοκοιτά το boss. ωχ. ωχ ωχ. Οι γνωστές εσωτερικές σκέψεις: γαμ%$^ώτο, σε μένα έπρεπε να τύχει, γαμ$%^ώ τη μοίρα μου, μια ζωή γκαντέμης, τίποτα δε μου κάθεται, που ακολουθούνται από: ο νόμος του Μέρφι, μη πάρεις καινούργιο πράμα και δουλεύει το γαμί!@#$δι, και καταλήγουν ως συνήθως: θα πάω στο κατάστημα και θα τους ξε@#$%χέσω………στο διάλο και συ και ο γρύλος σου.

Καθότι έπρεπε να κάνω ταξιδάκι την ίδια μέρα, και το ήθελα το ρημάδι (έτσι θα αποκαλείται από δω και πέρα το flash-mp3 player-FM player), πάω από το κατάστημα που το πουλάει. Εκεί, ο υπάλληλος μου ανακοινώνει ότι θα μου το αντικαταστήσουν, αλλά δεν διαθέτουν το ίδιο ακριβώς και θα πρέπει να το παραγγείλουν ή να πάω να το πάρω από το υποκατάστημά τους στην GoodFruit (Ευκαρπία). Η περιοχή βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης, δεν έχω πάει ποτέ και η πιθανότητα να βρω το κατάστημα είναι ίση με την πιθανότητα να βρεί ένας άντρας το σημείο τζι μιας γυναίκας την πρώτη φορά (ή οποιαδήποτε φορά εδώ που τα λέμε). Ο υπάλληλος μου κάνει ένα σχεδιάγραμμα που θα το ζήλευε και ο Πικάσο, οπλίζομαι με κουράγιο και υπομονή και ξεκινάω.

Ο ουρανός έχει αρχίσει να συννεφιάζει. Μπαίνω στην κούρσα και βρουρρρ. Οι πρώτες στάλες μετατρέπονται γρήγορα σε νεροποντή και οι ηλεκτρικές εκκενώσεις σχίζουν κάθετα τον ουρανό (ποιητική αηδεία).

Τhis is not a good sign σκέφτομαι (στα ελληνικά)...

Πάω σιγά σιγά και κοιτάω προς τα έξω μη χάσω την πινακίδα. Μια ξανθιά που πάει με 50, κολλημένη στο τιμόνι και κοιτά προς τα έξω με απόγνωση. Πρέπει να δίνω τραγική εικόνα στο φιλοθεάμων κοινό, σκέφτομαι. Με τα πολλά το βρίσκω το ρημαδομάγαζο και πάω στον 1ο όροφο να βρω τον υπάλληλο που θα με εξυπηρετήσει:

Αγανακτισμένος πελάτης: ναι, καλησπέρα
Υπάλληλος: καλησπέρα
Αγανακτισμένος πελάτης: είχα πάρει ένα ρημάδι από εσάς και μου το αντικατέστησαν και ήρθα εδώ να μου δώσετε ένα καινούργιο και..
Υπάλληλος: -
(με κοιτά σα βούρλο)
Αγανακτισμένος πελάτης: είναι ένα ρημάδι τύπου τάδε
Υπάλληλος (συνεχίζει να με κοιτά σα βούρλο): προσπαθώ να θυμηθώ από πού σε ξέρω
πελάτης: - (σκέφτομαι: ααα)
(τον κοιτάω σαν βούρλο)
Όση ώρα πραγματοποιείται αυτός ο διάλογος η υποβόσκουσα μουσικούλα του καταστήματος γυρνά σε ένα ωραίο b-Tάκη και ασυναίσθητα κουνιέμαι ανεπαίσθητα στο ρυθμό. Το ίδιο όμως (ασυναίσθητα) κάνει και ο υπάλληλος
Υπάλληλος: τώρα θυμήθηκα από πού σε ξέρω!! Από το Γομάτι!!
Έκπληκτος πελάτης: δεν το πιστεύω!

Καλοκαίρι του ΄05, είμαστε μαζεμένοι σε ένα χωριουδάκι κοντά στο ιερό πόδι της Χαλκιδικής καμιά 40αριά άτομα. Μας φιλοξενεί στο κτήμα-χωράφι του ένας φίλος-γνωστός γνωστού. Μουσικούλες ωραίες, ποτάκια, θαλασσίτσα και χορός. Μια από τις γραφικές φιγούρες της παρέας, ο Γιασεμόλινθος (το πραγματικό όνομα δεν αποκαλύπτεται για ευνόητους λόγους (δεν το θυμάμαι)). Ο Γιασεμόλινθος λοιπόν κυκλοφορούσε ζάντα όλη μέρα, έσερνε το κορμί του δεξιόθεν και αριστερόθεν, λίκνιζε τους γλουτούς στους ρυθμούς των ασμάτων και φρόντιζε πάντα, ότι (μα ότι) και αν φορούσε, παντελόνι, μαγιό ή σορτσάκι, να είναι αρκετά χαμηλά ώστε να απολαμβάνουμε τη χαράδρα του Βίκου Αωού. Βουνό και θάλασσα ρε αδερφέ, δύο σε ένα!

Και να που τώρα ο Γιασεμόλινθος είναι το τυπάκι που στέκεται απέναντι μου και με κοιτά με γουρλωμένα μάτια. Υπάλληλος τώρα πια στη γνωστή αλυσίδα καταστημάτων. Κελ σουρπρίζ! Αφού κάναμε το κατς (ακόμα πονάω) απ με το φιλαράκο, κατεβαίνω στο ισόγειο γιατί τελικά φαίνεται πως εκεί τα χουν τα ρημάδια. Ρωτάω έναν άλλο υπάλληλο:
Νοσταλγικός πελάτης: που τα έχετε τα ρημάδια?
Υπάλληλος νο2: -
(με κοιτά σαν βούρλο)
Νοσταλγικός πελάτης: - (ωχ (σκέφτομαι))
Υπάλληλος νο2: τι είναι αυτό? δεν έχουμε τέτοιο
Δουλεύειςεδώκαιδενξέρειςπαςκαλά πελάτης: είναι αυτό που κάνει αυτό και αυτό…
Υπάλληλος νο3: ε, μάλλον εννοείται τα ρημάδια ε? από εδώ…

Έκατσα αρκετή ώρα στο μαγαζί. Όταν βγήκα έξω η μπόρα είχε περάσει, είχε μπει το φθινόπωρο και η Μαρία Φαραντούρη and Friends είχε βγάλει καινούργιο δίσκο. Ρωτάω τον σεκιουριτά για οδηγίες και ξεκινάω. 3 φορές έκανα τον κύκλο της ευ(?)καρπίας. 2 φορές βγήκα προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά σε παράλληλο δρόμο χωρίς έξοδο και 1 φορά στο δρόμο προς Καβάλα. Και για όλα ξέρετε τι φταίει. Παρασκευή και 13. Αίσχος.

ΥΓα: πάσα ομοιότης με πραγματικά πρόσωπα ή καταστήματα είναι εντελώς επιτηδευμένη
ΥΓβου: να ζητήσω συγνώμη από την peace για το μειωτικό τρόπο με τον οποίο μίλησα για τα βούρλα
ΥΓου: βούρλο, βλίτο, βλήμα, βλαμένος, δεν είναι πολύ εύηχα κοσμητικά επίθετα? Λες το βλ και γεμίζει το στόμα σου. Το βούρλο δεν έχει βλ, αλλά έχει ρλ!εξαίσιο!
ΥΓνουδου: αυτά τα αναπάντεχα συναπαντήματα με πρόσωπα από το παρελθόν δεν είναι σαν να βρίσκεις σε ένα παλιό παντελόνι ένα 50ευρω? Δεν το θυμόσουν αλλά χαίρεσαι πολύ που το βλέπεις και είσαι σίγουρος ότι θα περάσεις καλά μαζί του…