Από το blog
travel notes of a sensual monk

..δε θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα..

Σκαίφτομαι άρα υπάρχο

Ωχ, ωχ, καλύτερα να προσέκσω τι θα ευχηθώ τότε. Χμμ έφχομε λιπών να ίσε πάντα καλλά με ηγύα.Ούφ φτινά τοιν γκλήτοσα.

Βζζζζζζζζζ

Χθες το βράδι δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ένα κουνούπι μου τριβέλιζε το αυτί. Γιατί τα κουνούπια κάνουν αυτό το ενοχλητικό βζζζζζ? Η φύση δεν τα προειδοποίησε ότι έτσι κινδυνεύουν να γίνουν ένας κόκκινος λεκές στον τοίχο? Δεν θα'ταν πιο λογικό να είναι αθόρυβα? Σαν τα κλιματιστικά. Κουνούπια Samsung Inverter με μεγάλη εξοικονόμηση ενέργειας. Πετάνε, τσιμπάνε, φεύγουνε. Δεν τα αντιλαμβάνεσαι, κοιμάσαι σαν άνθρωπος και το πρωί ξύνεσαι λίγο και αυτό ήταν. Δεν τα καταριέσαι σαν να ήταν το 2ο μεγαλύτερο κακό της ανθρωπότητας. Η άλλη λύση είναι η γενετική βελτίωση-τροποποίηση του γονιδιώματος των κουνουπιών που καθορίζει τον ήχο. Να φτιάξουμε κουνούπια με ήχο της επιλογής μας... κουνούπι που αντί για βζζζζζ θα παίζει άριες, κουνούπι τενόρος, κουνούπι συμφωνική..ότι θέλει ο καθένας. Σ'αρέσουν τα σκυλάδικα? Παραγγελιά λοιπόν το κουνούπι-τερλέγκας* "βζζζζμπρος στην βζζζεκκλησιααα βζζζζακόοομα μια βζζζφορά". Το έντεχνοκούνουπο "βζζζχέρια βββζζζψηλά", το εφηθωδοκούνουπο για πιο παραδοσιακό touch "βζζζγλύκα βζζζζγλύκα". Αν βέβαια είσαι μεταλλάς τότε φαντάζομαι θα προτιμούσες κάτι σε "βζζζζrock en roll βζζζζhallelujah"**. Οι fun του παλιού-καλούα- κινηματογράφου σίγουρα θα φχαριστηθούν με την έκδοση κουνούπι "βισσσσστ πόινκ". Στην περίπτωση δε που έχουμε 2-3 κουνούπια μαζεμένα, μπορεί να οργανωθεί και ένα γκρουπάκι... Τα Κουνουπίδια3. Μετά τους One και τους U2 πιστεύω θα κάνουν πάταγο.

ΥΓ: το ξέρω ότι περιμένατε να γράψω για το αποτέλεσμα των εκλογών στη us&a αλλά πραγματικά νομίζω ότι πρώτα θα φτιάξουμε τα μουγγοκούνουπα και μετά θα αλλάξει κάτι σ'αυτή τη χώρα.

*ξέρω ξέρω...δεν είναι του τερλέγκα
**i know, i know σιγά μην το προτιμούσες αλλά μ'αρέσει να σ'εκνευρίζω πορωμένε χεβιμεταλλά αναγνώστη.

Σούμσουμ

Σσσσσσσσ,

μην της πείτε ότι κάθε βράδι βγάζω τη sim από το καινούργιο κινητό και τη βάζω στο παλιό γιατί ακόμα δεν ξέρω αν θα χτυπήσει τελικά το ξυπνητήρι το πρωί.

Ούτε ότι 9 στις 10 δεν το σηκώνω, απλά γιατί δεν με ενδιαφέρει αυτός ο ήχος. Το πιανάκι που κάνει γκλιγκ γκλιγκ, δεν υπάρχει στα αυτιά μου ως ερέθισμα, μόνο τα σκυλιά το αντιλαμβάνονται..

Και προς αλλάχ μη σας ξεφύγει ότι το αυτοκόλλητο παραμένει ακόμα κολλημένο πάνω στην οθόνη αν και δυσκολεύομαι λίγο να δω απ'τη μάκα που'χει μαζέψει.

Τώρα κατάλαβα γιατί έχει τόσο χαμηλό δείκτη SAR. Προκειμένου να μη πατήσω τα πλήκτρα αφής με το μάγουλο, και τερματίσω την κλήση, το κρατάω 5 εκ. μακριά από το πρόσωπο. Μπράβο στη σουμσουμ.

Εεεεεεπ, εσύ, ναι εσύ, που ετοιμάζεσαι να της τα προλάβεις, στάσου. Να κάνουμε ένα θηλυκό διακανονισμό ρε άνθρωπε.

2 οριζοντίως

Τα αγαπημένα μου σταυρόλεξα είναι το ομόκεντρο, το δίλημμα και αυτο στη σελ. 30 από το ΤΕΣΤ. Μπορεί να μη ξέρω ποιός είναι υπουργός οικονομίας αλλά ξέρω τους δορυφόρους του π, πως λένε την ξενόφερτη τέχνη και τον Χουάν δε λα Κόσα, τον Ισπανό Θαλασσοπόρο και χαρτογράφο (1449-1510).
Μία απορία έχω. Ποιός διαβάζει τις γελοιογραφίες?Ή πιο σωστά* ποιός γελάει με τις γελοιογραφίες??

Δύο ήταν τελικά.
*γιατί είναι κάτι τελειωμένες ώρες που τις διαβάζω..και ντρέπομαι πολυ γι'αυτο, όπως βλέπω στις 4 τα ξημερώματα, ξανά και ξανά, τη διαφήμιση για το φουσκωτό καναπέ που γίνεται και ρικλάινερ και καραγουστάρω τ' ομολογώ

Καλό καλοκαίρι

Καλό καλοκαίρι

..και προσοχή, όχι κολλητά (speedo) μαγιό για τους άντρες, όχι χαμουρέματα, σε θάλασσες και ακτές. Για να μπορούμε να χαιρόμαστε όλοι μας την καθαρή θάλασσα και αυτό το καλοκαίρι.

Ήτανε μια φορά

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ στη θρυλική Απχαζία ένας βασιλιάς που τόνε λέγανε Άντερο. Πολυμήχανος και ξακουστός στα πέρατα της γης, ιππότης γεν­ναίος και άρχοντας δίκαιος, που εί­χε γίνει μύθος για τα σπουδαία κα­τορθώματά του. Από μικρός φαινό­τανε προικισμένος κι ο βασιλιάς πα­τέρας του καμάρωνε σαν κόκκορας για το πουλερικό, το ροδαλό πριγκι­πόπουλο, που με δασκάλους άρι­στους μεγάλωνε στο παλάτι με μόνο σκοπό μια μέρα των ημερών να κυβερνήσει τη χώρα. Σ' όλες τις γιορτές και τα πανηγύρια της Απχαζίας, ο πρίγκιπας Άντερος τους κέρδαγε όλους στις γκαζές και στα τσεκούρια, στο κρυφτό, στο πη­δηχτό, στα βαρελάκια και στο κυνη­γητό, κι αν μιλάμε για γνήσιες πολε­μικές τέχνες, όταν έπιανε σπαθί στο χέρι, κοντάρι, βούρδουλα ή αλυσοπρίονο, ξεκατίνιαζε όλους τους κορδωμένους νταήδες του βασιλείου αλλά και τις ξένες δυνάμεις. Πειρατές Σαρακηνούς, σιδερόφρακτους κεντροφόρους απ' τη Γαλατία, Βησιγότθους παλουκοκένταυρους κι ό­λους τους λογής-λογής αληταράδες που κατά καιρούς απειλούσαν την απχαζιακή επικράτεια με ψιλοτσαμπουκάδες και επιδρομές. Για να σας δώσω να καταλάβετε περί ποίου α­τρόμητου πρίγκιπα μιλάμε, όταν ένα απόγευμα έφτασαν στην Απχαζία να βολτάρουν στα ονομαστά δάση και τα λιβάδια της κάτι συφοριασμένοι, άφραγκοι, λετσοτουρίστες εκδρομείς από το Αμπραβουμάτ, ο δωδεκά­χρονος τότε πρίγκιπας Άντερος πη­δώντας από δέντρο σε δέντρο τους παλούκωσε όλους. Τόσο περήφανοι ήσαντε οι υπήκοοι, που ζήτησαν ευγενικά από το βασιλιά να παραιτηθεί και να αναθέσει τις τύχες της χώρας στο νεαρό πρίγκιπα ο οποίος ευχα­ρίστως απεδέχθη και, για πιο σίγου­ρα, μετά την τελετή της στέψης κρέμασε τον πατέρα του και δύο θείους του από μια νερατζιά για να τους θυ­μάται.
Οι Απχαζοί και οι Απχαζές ουδεμία σημασία έδωσαν στο συμβάν, το ο­ποίο και κατεχώρισαν ως συνηθισμένο περιστατικό ρουτίνας στο Κρατικό Ημερολόγιο Γεγονότων και Παρα­λείψεων. Όποιος είχε δει από κοντά τον Άντερο, ποτέ δεν μπορούσε να ξεχάσει το επιβλητικό ανάστημα, το αποφασισμένο βλέμμα και αυτήν τη στεντόρεια φωνή που έκανε τα άγρια πουλιά να πετάγονται απ' τις φωλιές και τις κρυψώνες τους και κρώζοντας να πέφτουν με φόρα πάνω στους βρά­χους που ξεκολλούσαν και κομμα­τιασμένοι κατρακυλούσανε απ' τα βουνά μέσα σε ένα φρικτό μπουμπουνητό, σκόνες και κουρνιαχτό. Ιδίως δε εάν επρόκειτο να επέμβει δυναμικά για να αποκαταστήσει την τάξη σε θέματα ηθικής, ήταν άτεγκτος, στυγνός και πολύ αυστηρών αρχών, θα έλεγα. Αφού να φανταστείτε, από τότε που άγνωστοι του έκλεψαν τρεις φορές τρεις βασίλισσες, αποφάσισε να πάρει δώδεκα καινούργιες και να τις κλειδώσει σ' έναν πύργο απρο­σπέλαστο, όπου με την ησυχία του πήγαινε μέρα παρά μέρα και τις γονιμοποιούσε.
Μια μέρα, ακούστηκε ότι οι φοβεροί και τρισάθλιοι Λογγοβόθροι από τον Βορρά ετοίμαζαν επιδρομή, δηλαδή, για να εξηγούμαστε, η πληροφορία μιλούσε για γενική επίθεση από στε­ριά και θάλασσα κατά της Απχαζίας όχι τόσο γιατί καλοβλέπανε τα στά­ρια, τα αμπέλια, το μέλι και τα πρό­βατα της πάμπλουτης του βασιλιά μας χώρας, αλλά για να διαλύσουνε διά παντός τη φήμη του ανίκητου, α­κούραστου κι ασκούριαστου πολεμι­στή. Αρμάδες με σαπιοκάραβα, που τα βρωμερά πανιά τους μύριζαν από μίλια μακριά και έγραφαν «θάνατος στους Απχαζούς - Ο Λογγοβόθρος θα νικήσει» γέμισαν τα πέλαγα (για την ακρίβεια ήταν πάνω από τέσσε­ρα πλοία) και στίφη αγρίων απ' τη στεριά κατηφόριζαν κατρακυλώντας στις πλαγιές με ξύλα, πέτρες, σφε­ντόνες και ροκάνες ουρλιάζοντας «Θέλουμε τον Αντερο - βγάλτε του το άντερο» με ανορθόγραφα πανώ: «Στριμένο Άντερο, τα πετάνεις άβριο»,«Άντερο, Άντερο -Τελούμε σπλυνάντερο», «Εξο η άντεροι από τα μπο­στάνια ντους» και άλλα ακατανόητα, Πράγματι, μόλις έπεσε ο ήλιος, χι­λιάδες χιλιόμετρα άντερα είχαν γε­μίσει τους κάμπους της Απχαζίας και ο δυστυχισμένος βασιλιάς, παλου­κωμένος και ανήμπορος να ζήσει άλ­λο, κατάλαβε πόσο σημαντική ήταν η στρατιωτικοπολιτική μεταρρύθμι­ση που κάποτε του είχε προτείνει ε­κείνος ο κερατάς ο Δουλόφρουτος, ο υπασπιστής του, που τον είχε κά­νει με πατάτες στο φούρνο.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ

Ο βασιλιάς Άντερος ψάχνοντας για τους σκευωρούς

Το γλεπόκι....η αληθινή ιστορία

Φρουτοπία

Το Γλεπόκι Αγαπά Βασίλη Καζούλη.
Ίσως γιατί με τα τραγούδια του πέρασε μερικά από τα καρδιοχτύπια στα μικράτα του, ίσως γιατί και αυτός κουβαλάει μια εφηβική τρέλα και αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει. Γι’ αυτό και όταν είδε στον περιφερειακό την αφίσα Πάνος Κατσιμίχας, Μαχαιρίτσας, Καζούλης, Σταρόβας κ.ά, Θέατρο Γης, αναφώνησε ‘εδώ είμαστε’, με αποτέλεσμα να στρίψει ο οδηγός στη λάθος έξοδο.

Ψήνει (300° C) λοιπόν το γλεπόκι την τρελοπαρέα (χαχανούλης, χαρίλαος και άσχετος) και ανηφορίζουν προς το θέατρο γης. Με 2 αυτοκίνητα. Φτάνει το πρώτο αυτοκίνητο και βρίσκει ένα έρημο θέατρο:
-Εδώ δεν είναι η συναυλία? ρωτάνε στην είσοδο
-Εδώ είναι, αλλά αύριο παιδιά!
Ωχ*
Ακούει το προβλεπόμενο κράξιμο το γλεπόκι, μασουλάει κάτι δικαιολογίες του τύπου, δεν κατάλαβα ρε παιδιά, μη βαράτε, ένεκα που ήτανε με 10άρια η γραμματοσειρά στην αφίσα..
Τηλέφωνα στο άλλο αυτοκίνητο για να μη κουβαληθούν τzάμπα, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Τη φάτσα του τύπου στην είσοδο θα’ θελα να έβλεπα, όταν πήγε και 2o αμάξι μέσα σε 5΄ και ρώτησε για την συναυλία.
Την επομένη η παρέα βρέθηκε να ξαναανηφορίζει για το θέατρο γης. Όλα κομπλέ, το θέατρο ανοιχτό, ο κόσμος μέσα και οι τραγουδιστές οι σωστοί. Την προσφώνηση έκανε μια κυρία, εκπρόσωπος της Ιθάκης. Όταν ήρθε η ώρα να φωνάξει στη σκηνή τον επόμενο ομιλητή, ζορίστηκε λίγο. ‘και τώρα για ένα σύντομο χαιρετισμό ο κος Καλονεεε... Καλοτ…Κολα…Κολαντεράκης!!!’ Ερχεται το λοιπόν ο κος Κολαντεράκης (!) και διορθώνει την προλαλήσασα ‘το όνομά μου είναι Καλαμπαλίκης’.
Αλήθεια σας λέω. Καλαμπαλίκης, όχι Κολαντεράκης.

Απορίες: Τα παιδιά του είναι τα Kαλαμπαλίκια? Και που τα βάζει όταν τα πηγαίνει στο σχολείο με το αυτοκίνητο? Στο πίσω κάθισμα? Και όταν κάνουν φασαρία τα καλαμπαλίκια τι κάνει? τιμωρία με το ένα πόδι όρθιο?Ουφ.

Η πρώτη ώρα ξεκίνησε με Βασιλάκη, να πηλαλάει σαν το τραγί στη σκηνή και να τραγουδά άαανναααα, δεν ήμανε εγώ για αεροπλάαανααα, και δώστου και εμείς από κάτω να σιγοντάρουμε. Ακολούθησαν Μαχαιρίτσας και Κατσιμίχας. Και δώστου αχ και βαχ εμείς. Κατεβήκαμε και κάτω για να πιάσουμε το feeling καλύτερα. Και το πιάσαμε. Και πάνω που το κρατούσαμε, βγαίνει ένας μεσήλιξ να μας τραγουδήσει Σταυρό του Νότου. Λίγο που δεν ήξερε τα λόγια του νέγρου θερμαστή από το Τζιμπουτί απέξω και τα διάβαζε, λίγο που είχε ξεχάσει το πιεσόμετρο σπίτι, ήρθαμε και ξενερώσαμε. Και πετάει ο φωτεινός χαχανούλης την ιδέα, όταν θα έρθει η ώρα του περιβόητου στίχου να φωνάξουμε μπας και τον μπερδέψουμε:
-Μάνα που πας?
-Γιέ μου θα πάω στα καράβια.
Δεν έπιασε. Γκρ.
Επόμενος καλλιτέχνης, ο Τόλης Φασόλης. Φασόη το λεν το παλικάρι, αλλά τι λογοπαίγνια να κάνεις με το Φασόης? Ενώ το Τόλης Φασόλης θυμίζει και λίγο από Φρουτοπία. Ο Αιμίλιος το Μήλο, ο Θάνος το Κολοκυθάκι και ο Τόλης Φασόλης.
Και δώστου εμείς από κάτω ‘να ζήσεις ρε Φασόλη’, ‘μπράβο ρε γίγαντα’.
Έρχεται σε κάποια φάση να μας απογειώσει η Ζήνα Αρβανιτίδη, κόρη (?) του Πασχάλη. Φοβερή φωνή, καμπάνα. Φτυστή η μάνα της.
Στα τελειώματα, και όσο τραγουδούσε ο Πάνος Κατσιμίχας το γλεπόκι κοιτούσε τη σκηνή με το βοδίσιο βλέμμα του και τραγουδούσε ‘μου το ‘χες πει πολλές φορές ότι δε μ’ αγαπούσες’ ‘Όχι εγώ’ αποκρίνεται ο κιθαρίστας. Αχμ. Μας πήρανε χαμπάρι.


* το ωχ αυτό δεν είναι απλά ένα ωχ. Είναι κάτι σαν ουόχ. Βαθύ και πονεμένο. Σαν να σου πάτησε η θείτσα στον επιτάφιο τον κάλο στο αριστερό πόδι.

ΕΣΥ-Μέρος β'

Φωνή: για τον γιατρό είστε?
Γλεπόκι: ναι, ναι
Φωνή: περάστε από εδώ.
Το γλεπόκι μπαίνει στο οθεόςνατοκάνει ιατρείο. Ένα ιατρικό κρεβάτι έχει στην άκρη, ένα γραφείο με διαφημιστικά μπλοκάκια από φαρμακευτικές εταιρείες και ένα αθλιόφυτο. Αυτά. Μόνο. Μπαίνει η γιατρός και κάθεται πίσω από το γραφείο. Το γλεπόκι όρθιο, φορτωμένο με τα πράγματά του, μπροστά από το γραφείο.

Γιατρός: Για τον παππού σου ήρθες?
Γλεπόκι: (ε?) Όχι, για μένα
Ακολουθούν 7 δευτερόλεπτα σιωπής στη διάρκεια των οποίων το γλεπόκι αναζητά το νόημα της ύπαρξη της ζωής και προσπαθεί να βρει την ερώτηση στη μεγάλη απάντηση. Ας πάρω εγώ την πρωτοβουλία, σκέφτεται, μπορεί η γιατρός να είναι ντροπαλή στο πρώτο ραντεβού..
Γλεπόκι: Έχω αμυγδαλές. Έχουν πρηστεί εδώ και 1 εβδομάδα και παίρνω αντιβίωση
Γιατρός: Σκύψε
Τεντώνεται το γλεπόκι, σκύβει με τα μπαγκάζια του πάνω από το γραφείο και προσπαθεί να ισορροπήσει..

Γιατρός: Κάνε α
Γλεπόκι: α
Η γιατρός χώνει ένα αμφιβόλου προελεύσεως ξυλάκι στο στόμα του γλεποκίου. Το γλεπόκι κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να μείνει όρθιο με τεντωμένο το λαιμό και ένα ξυλάκι στο στόμα του, χωρίς να του πέσουν τα πράγματα.
Γιατρός: ναι, έχεις αμυγδαλές
Ουφ. Ευτυχώς που δεν ήταν σύφιλη ή μαλάρια. Περνάνε 11,2 δευτερόλεπτα στη διάρκεια των οποίων το γλεπόκι κοιτά τον τοίχο, τρώει τα νύχια του και ξύνει τη γκλάβα του. Ας ξαναπάρω εγώ την πρωτοβουλία, ξανασκέφτεται..
Γλεπόκι: Έχουν αρχίσει να ξεπρήζονται (οι αμυγδαλές)
Γιατρός: ναι, έχουν αρχίσει να ξεπρήζονται
Χμ.
Γλεπόκι: Επειδή όμως άρχισα και 2ο κουτί αντιβίωσης, μάλλον πρέπει να το τελειώσω
Γιατρός: ναι, πρέπει να το τελειώσεις
Χμ.χμ.
Γλεπόκι: έχω και κάτι εξανθήματα στην πλάτη, από την αντιβίωση μάλλον
Γιατρός: από την αντιβίωση θα είναι. Θα σου δώσω κάτι χάπια και θα φύγουν.

Συμπέρασμα:
- Αν είσαι σίγουρος από τι πάσχεις και τι φαρμακευτική αγωγή πρέπει να ακολουθήσεις, πήγαινε στο ΙΚΑ
- Αν έχεις φιλοσοφικές ανησυχίες και χρόνο στη διάθεσή σου, πήγαινε στο ΙΚΑ
- Αν θέλεις να κάνεις εξάσκηση για ζογκλέρ, πήγαινε στο ΙΚΑ

ΥΓ: Να σημειωθεί ότι σε κανένα σημείο της εξέτασης η γιατρός δεν ρώτησε τον ασθενή τι είδους αντιβίωση παίρνει!

ΕΣΥ-Μέρος α'

-ΨΙΤ! ΕΣΥ
-ΕΓΩ?
-ΟΧΙ. ΕΣΥ
-ΕΣΥ?
-ΝΑΙ. ΕΣΥ*


Το γλεπόκι το βασανίζει a-μυγδαλίτιδα. Τα συμπτώματα είναι δυσκολία κατάποσης, πυρετός, ατονια και μυθριδατισμος. Ο μονος τροπος για να γινει καλα:



Η σχέση του γλεποκίου με την συγκεκριμένη αντιβίωση είναι αυτό που λέμε σχέση ζωής και θανάτου. Αν σταματήσει να την παίρνει, η φαρμακοβιομηχανία που την παράγει θα κλείσει, πολλοί εργαζόμενοι θα μείνουν στο δρόμο και δεν θα έχουν χρήματα να ταΐσουν τα μούλικά τους, τα οποία θα αναγκαστούν να βγουν στα φανάρια για να ζητιανέψουν και θα τα πατήσει διερχόμενος αφηρημένος οδηγός που εκείνη τη στιγμή θα ακούει έφη θώδη στο ράδιο.

Μία εκ των φορών λοιπόν που το γλεπόκι χαπακωνόταν, και ενώ είχε ήδη τελειώσει το πρώτο κουτί αντιβίωσης και πήγαινε για το δεύτερο, τσουπ, να σου ένα μπιμπίκι στη πλάτη. Μέσα σε 2 λεπτά, είχαν εμφανιστεί άλλα τρία μπιμπίκια. Άρχισαν να εξαπλώνονται με γεωμετρική πρόοδο. Την άλλη μέρα το πρωί η πλάτη του γλεποκίου ήταν σαν παντζάρι και επειδή ως γνωστό δεν του αρέσουν τα παντζάρια, αποφασίζει να πάει σε γιατρό. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα να τηλεφωνήσει στο ΙΚΑ να κλείσει ραντεβού:

Γλεπόκι: καλημέρα σας, για ραντεβού με παθολόγο…
Τηλεφωνήτρια: βεβαίως, πείτε μου τον αριθμό μητρώου σας
Γλεπόκι: 424242
Τηλεφωνήτρια: πολύ ωραία, Τρίτη, στις 17:00, στις 29 (μετά από 1,5 μήνα!)
Γλεπόκι: μα ξέρετε, είναι επείγον, πρέπει να πάω οπωσδήποτε σήμερα σε γιατρό
Τηλεφωνήτρια: ααα, λυπάμαι πολύ, αυτό είναι το νωρίτερο που μπορώ να σας κλείσω
Γλεπόκι: !
Τηλεφωνήτρια: μισό λεπτό, βλέπω εδώ ότι στο παράρτημά της Ολυμπιάδος, έχει σήμερα το απόγευμα ραντεβού
Γλεπόκι: (μα πόσο τυχερό είμαι!)
Τηλεφωνήτρια: τι ώρα θέλετε να σας κλείσω?
Γλεπόκι: (μα πόσο τυχερό είμαι!) (μπορώ και να διαλέξω?!)..
…
Κλείνει το ραντεβουδάκι του, παίρνει το βιβλιαράκι του και την προκαθορισμένη ώρα βρίσκεται μπροστά στην πόρτα του ΙΚΑ. Ανεβαίνει τα σκαλιά της πολυκατοικίας για να συναντήσει έναν έρημο διάδρομο. Πουθενά ασθενείς. Άφαντοι γιατροί. Από το βάθος ακούγεται μια φωνή:

Φωνή: για τον γιατρό είστε?
Γλεπόκι: Γιατρό? Ποιον γιατρό? Δεν είναι ανθοπωλείο εδώ?

Χάπι end.

*Εθνικό Σύστημα εκμαΥλισμού

Γλεπόκι

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, λιθοβολισμού, φάλαγγας κ.λπ. το γλεπόκι επιθυμεί να δηλώσει ότι 'το γλεπόκι' δεν είναι δημιούργημα του/της συγγραφέως. Είναι πιστή αντιγραφή (πατιτούρα, ξεπατίκωμα) του ομώνυμου ολ τάιμ κλάσικ κόμικ που όλοι (εγώ και η γιαγιά μου) λατρέψαμε πριν 10αριά χρόνια. Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που οι εκδότες αποφάσισαν να μην κυκλοφορήσουν άλλο τεύχος (!). Έκτοτε αναρίθμητες προσπάθειες (μία) έχουν γίνει για τον εντοπισμό των κακοηθών αυτοχείρων που διέπραξαν αυτό το ανοσιούργημα, χωρίς καμία επιτυχία. Ως εκ τούτου δράττωμαι της ευκαιρίας να τζουρέψω το nick. Βεβαίως αν οι δημιουργοί το επιθυμούν, το nick θα αλλαχθεί πάραφτα*.

Μετά τιμής (15€)

Γλεπόκι






*διορία στους πνευματικούς γονείς του γλεποκίου να επικοινωνήσουν εντός 0,3 ημερών

Το ρημάδι

Παρασκευή και 13?Μη γίνεσαι προληπτικός. μαύρες γάτες, σαββατογεννημένοι γαλαζομάτηδες, σκάλες, ανοιχτές ομπρέλες και σπασμένοι καθρέφτες. Αυτά είναι μισαλλοδοξίες των αδαών...

Εντάξει λοιπόν, ξεκινάω, αγωνιώδες ψάξιμο στο ιντερνέτι για την ιδανική προσφορά. Για φλασάκι-εμπιθρι πλέιερ που θα πληροί όλες τις προϋποθέσεις: να έχει την εμφάνιση μοντέλου Αρμάνι, ταχύτητα Κεντέρη, μετά ντόπας, και ακουστική ισάξια με αυτή στη σκάλα του Μιλάνου (μα πως βολεύουν τόσο κόσμο σε μια σκάλα?). Και φυσικά να στοιχίζει λιγότερο από τη βενζίνη που χρειάζεται για να κάνεις τη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα αλέ-ρετούρ (χωρίς να υπολογίσουμε τα 2/). Γουγλίζω από δω, γουγλίζω από κει και Το βρίσκω στη γνωστή, μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων ηλεκτρονικών . 4 γκιγκα, εφεμ, μπ3 και δε συμμαζεύεται.

Καφέ δεν κάνει βέβαια (άχρηστα μηχανήματα..) αλλά θα την παλέψουμε. Το παραγγέλνω και μετά από 2 βασανιστικές ημερούλες αναμονής μου παραδίδεται ζεστό-ζεστό. Αρχίζω και επεξεργάζομαι το καινούργιο μπλιμπλίκι και το επιδεικνύω σα γύφτικο σκεπάρνι σε φίλους και συναδέλφους «φανταστικό, πολύ καλός ήχος, γρήγορο και ευέλικτο, σαν την Κομανέτσι».

Δεν έχει περάσει 1h 32΄4΄΄ και το κουμπάκι voice down πάπαλα, αποφασίζει ότι δε θέλει πλέον να λειτουργεί. Όσο πιο πολύ πειραματίζομαι τόσο περισσότερο δυναμώνω τον ήχο. Τόσο περισσότερο αρχίζει να με αγριοκοιτά το boss. ωχ. ωχ ωχ. Οι γνωστές εσωτερικές σκέψεις: γαμ%$^ώτο, σε μένα έπρεπε να τύχει, γαμ$%^ώ τη μοίρα μου, μια ζωή γκαντέμης, τίποτα δε μου κάθεται, που ακολουθούνται από: ο νόμος του Μέρφι, μη πάρεις καινούργιο πράμα και δουλεύει το γαμί!@#$δι, και καταλήγουν ως συνήθως: θα πάω στο κατάστημα και θα τους ξε@#$%χέσω………στο διάλο και συ και ο γρύλος σου.

Καθότι έπρεπε να κάνω ταξιδάκι την ίδια μέρα, και το ήθελα το ρημάδι (έτσι θα αποκαλείται από δω και πέρα το flash-mp3 player-FM player), πάω από το κατάστημα που το πουλάει. Εκεί, ο υπάλληλος μου ανακοινώνει ότι θα μου το αντικαταστήσουν, αλλά δεν διαθέτουν το ίδιο ακριβώς και θα πρέπει να το παραγγείλουν ή να πάω να το πάρω από το υποκατάστημά τους στην GoodFruit (Ευκαρπία). Η περιοχή βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης, δεν έχω πάει ποτέ και η πιθανότητα να βρω το κατάστημα είναι ίση με την πιθανότητα να βρεί ένας άντρας το σημείο τζι μιας γυναίκας την πρώτη φορά (ή οποιαδήποτε φορά εδώ που τα λέμε). Ο υπάλληλος μου κάνει ένα σχεδιάγραμμα που θα το ζήλευε και ο Πικάσο, οπλίζομαι με κουράγιο και υπομονή και ξεκινάω.

Ο ουρανός έχει αρχίσει να συννεφιάζει. Μπαίνω στην κούρσα και βρουρρρ. Οι πρώτες στάλες μετατρέπονται γρήγορα σε νεροποντή και οι ηλεκτρικές εκκενώσεις σχίζουν κάθετα τον ουρανό (ποιητική αηδεία).

Τhis is not a good sign σκέφτομαι (στα ελληνικά)...

Πάω σιγά σιγά και κοιτάω προς τα έξω μη χάσω την πινακίδα. Μια ξανθιά που πάει με 50, κολλημένη στο τιμόνι και κοιτά προς τα έξω με απόγνωση. Πρέπει να δίνω τραγική εικόνα στο φιλοθεάμων κοινό, σκέφτομαι. Με τα πολλά το βρίσκω το ρημαδομάγαζο και πάω στον 1ο όροφο να βρω τον υπάλληλο που θα με εξυπηρετήσει:

Αγανακτισμένος πελάτης: ναι, καλησπέρα
Υπάλληλος: καλησπέρα
Αγανακτισμένος πελάτης: είχα πάρει ένα ρημάδι από εσάς και μου το αντικατέστησαν και ήρθα εδώ να μου δώσετε ένα καινούργιο και..
Υπάλληλος: -
(με κοιτά σα βούρλο)
Αγανακτισμένος πελάτης: είναι ένα ρημάδι τύπου τάδε
Υπάλληλος (συνεχίζει να με κοιτά σα βούρλο): προσπαθώ να θυμηθώ από πού σε ξέρω
πελάτης: - (σκέφτομαι: ααα)
(τον κοιτάω σαν βούρλο)
Όση ώρα πραγματοποιείται αυτός ο διάλογος η υποβόσκουσα μουσικούλα του καταστήματος γυρνά σε ένα ωραίο b-Tάκη και ασυναίσθητα κουνιέμαι ανεπαίσθητα στο ρυθμό. Το ίδιο όμως (ασυναίσθητα) κάνει και ο υπάλληλος
Υπάλληλος: τώρα θυμήθηκα από πού σε ξέρω!! Από το Γομάτι!!
Έκπληκτος πελάτης: δεν το πιστεύω!

Καλοκαίρι του ΄05, είμαστε μαζεμένοι σε ένα χωριουδάκι κοντά στο ιερό πόδι της Χαλκιδικής καμιά 40αριά άτομα. Μας φιλοξενεί στο κτήμα-χωράφι του ένας φίλος-γνωστός γνωστού. Μουσικούλες ωραίες, ποτάκια, θαλασσίτσα και χορός. Μια από τις γραφικές φιγούρες της παρέας, ο Γιασεμόλινθος (το πραγματικό όνομα δεν αποκαλύπτεται για ευνόητους λόγους (δεν το θυμάμαι)). Ο Γιασεμόλινθος λοιπόν κυκλοφορούσε ζάντα όλη μέρα, έσερνε το κορμί του δεξιόθεν και αριστερόθεν, λίκνιζε τους γλουτούς στους ρυθμούς των ασμάτων και φρόντιζε πάντα, ότι (μα ότι) και αν φορούσε, παντελόνι, μαγιό ή σορτσάκι, να είναι αρκετά χαμηλά ώστε να απολαμβάνουμε τη χαράδρα του Βίκου Αωού. Βουνό και θάλασσα ρε αδερφέ, δύο σε ένα!

Και να που τώρα ο Γιασεμόλινθος είναι το τυπάκι που στέκεται απέναντι μου και με κοιτά με γουρλωμένα μάτια. Υπάλληλος τώρα πια στη γνωστή αλυσίδα καταστημάτων. Κελ σουρπρίζ! Αφού κάναμε το κατς (ακόμα πονάω) απ με το φιλαράκο, κατεβαίνω στο ισόγειο γιατί τελικά φαίνεται πως εκεί τα χουν τα ρημάδια. Ρωτάω έναν άλλο υπάλληλο:
Νοσταλγικός πελάτης: που τα έχετε τα ρημάδια?
Υπάλληλος νο2: -
(με κοιτά σαν βούρλο)
Νοσταλγικός πελάτης: - (ωχ (σκέφτομαι))
Υπάλληλος νο2: τι είναι αυτό? δεν έχουμε τέτοιο
Δουλεύειςεδώκαιδενξέρειςπαςκαλά πελάτης: είναι αυτό που κάνει αυτό και αυτό…
Υπάλληλος νο3: ε, μάλλον εννοείται τα ρημάδια ε? από εδώ…

Έκατσα αρκετή ώρα στο μαγαζί. Όταν βγήκα έξω η μπόρα είχε περάσει, είχε μπει το φθινόπωρο και η Μαρία Φαραντούρη and Friends είχε βγάλει καινούργιο δίσκο. Ρωτάω τον σεκιουριτά για οδηγίες και ξεκινάω. 3 φορές έκανα τον κύκλο της ευ(?)καρπίας. 2 φορές βγήκα προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά σε παράλληλο δρόμο χωρίς έξοδο και 1 φορά στο δρόμο προς Καβάλα. Και για όλα ξέρετε τι φταίει. Παρασκευή και 13. Αίσχος.

ΥΓα: πάσα ομοιότης με πραγματικά πρόσωπα ή καταστήματα είναι εντελώς επιτηδευμένη
ΥΓβου: να ζητήσω συγνώμη από την peace για το μειωτικό τρόπο με τον οποίο μίλησα για τα βούρλα
ΥΓου: βούρλο, βλίτο, βλήμα, βλαμένος, δεν είναι πολύ εύηχα κοσμητικά επίθετα? Λες το βλ και γεμίζει το στόμα σου. Το βούρλο δεν έχει βλ, αλλά έχει ρλ!εξαίσιο!
ΥΓνουδου: αυτά τα αναπάντεχα συναπαντήματα με πρόσωπα από το παρελθόν δεν είναι σαν να βρίσκεις σε ένα παλιό παντελόνι ένα 50ευρω? Δεν το θυμόσουν αλλά χαίρεσαι πολύ που το βλέπεις και είσαι σίγουρος ότι θα περάσεις καλά μαζί του…