Ήτανε μια φορά

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ στη θρυλική Απχαζία ένας βασιλιάς που τόνε λέγανε Άντερο. Πολυμήχανος και ξακουστός στα πέρατα της γης, ιππότης γεν­ναίος και άρχοντας δίκαιος, που εί­χε γίνει μύθος για τα σπουδαία κα­τορθώματά του. Από μικρός φαινό­τανε προικισμένος κι ο βασιλιάς πα­τέρας του καμάρωνε σαν κόκκορας για το πουλερικό, το ροδαλό πριγκι­πόπουλο, που με δασκάλους άρι­στους μεγάλωνε στο παλάτι με μόνο σκοπό μια μέρα των ημερών να κυβερνήσει τη χώρα. Σ' όλες τις γιορτές και τα πανηγύρια της Απχαζίας, ο πρίγκιπας Άντερος τους κέρδαγε όλους στις γκαζές και στα τσεκούρια, στο κρυφτό, στο πη­δηχτό, στα βαρελάκια και στο κυνη­γητό, κι αν μιλάμε για γνήσιες πολε­μικές τέχνες, όταν έπιανε σπαθί στο χέρι, κοντάρι, βούρδουλα ή αλυσοπρίονο, ξεκατίνιαζε όλους τους κορδωμένους νταήδες του βασιλείου αλλά και τις ξένες δυνάμεις. Πειρατές Σαρακηνούς, σιδερόφρακτους κεντροφόρους απ' τη Γαλατία, Βησιγότθους παλουκοκένταυρους κι ό­λους τους λογής-λογής αληταράδες που κατά καιρούς απειλούσαν την απχαζιακή επικράτεια με ψιλοτσαμπουκάδες και επιδρομές. Για να σας δώσω να καταλάβετε περί ποίου α­τρόμητου πρίγκιπα μιλάμε, όταν ένα απόγευμα έφτασαν στην Απχαζία να βολτάρουν στα ονομαστά δάση και τα λιβάδια της κάτι συφοριασμένοι, άφραγκοι, λετσοτουρίστες εκδρομείς από το Αμπραβουμάτ, ο δωδεκά­χρονος τότε πρίγκιπας Άντερος πη­δώντας από δέντρο σε δέντρο τους παλούκωσε όλους. Τόσο περήφανοι ήσαντε οι υπήκοοι, που ζήτησαν ευγενικά από το βασιλιά να παραιτηθεί και να αναθέσει τις τύχες της χώρας στο νεαρό πρίγκιπα ο οποίος ευχα­ρίστως απεδέχθη και, για πιο σίγου­ρα, μετά την τελετή της στέψης κρέμασε τον πατέρα του και δύο θείους του από μια νερατζιά για να τους θυ­μάται.
Οι Απχαζοί και οι Απχαζές ουδεμία σημασία έδωσαν στο συμβάν, το ο­ποίο και κατεχώρισαν ως συνηθισμένο περιστατικό ρουτίνας στο Κρατικό Ημερολόγιο Γεγονότων και Παρα­λείψεων. Όποιος είχε δει από κοντά τον Άντερο, ποτέ δεν μπορούσε να ξεχάσει το επιβλητικό ανάστημα, το αποφασισμένο βλέμμα και αυτήν τη στεντόρεια φωνή που έκανε τα άγρια πουλιά να πετάγονται απ' τις φωλιές και τις κρυψώνες τους και κρώζοντας να πέφτουν με φόρα πάνω στους βρά­χους που ξεκολλούσαν και κομμα­τιασμένοι κατρακυλούσανε απ' τα βουνά μέσα σε ένα φρικτό μπουμπουνητό, σκόνες και κουρνιαχτό. Ιδίως δε εάν επρόκειτο να επέμβει δυναμικά για να αποκαταστήσει την τάξη σε θέματα ηθικής, ήταν άτεγκτος, στυγνός και πολύ αυστηρών αρχών, θα έλεγα. Αφού να φανταστείτε, από τότε που άγνωστοι του έκλεψαν τρεις φορές τρεις βασίλισσες, αποφάσισε να πάρει δώδεκα καινούργιες και να τις κλειδώσει σ' έναν πύργο απρο­σπέλαστο, όπου με την ησυχία του πήγαινε μέρα παρά μέρα και τις γονιμοποιούσε.
Μια μέρα, ακούστηκε ότι οι φοβεροί και τρισάθλιοι Λογγοβόθροι από τον Βορρά ετοίμαζαν επιδρομή, δηλαδή, για να εξηγούμαστε, η πληροφορία μιλούσε για γενική επίθεση από στε­ριά και θάλασσα κατά της Απχαζίας όχι τόσο γιατί καλοβλέπανε τα στά­ρια, τα αμπέλια, το μέλι και τα πρό­βατα της πάμπλουτης του βασιλιά μας χώρας, αλλά για να διαλύσουνε διά παντός τη φήμη του ανίκητου, α­κούραστου κι ασκούριαστου πολεμι­στή. Αρμάδες με σαπιοκάραβα, που τα βρωμερά πανιά τους μύριζαν από μίλια μακριά και έγραφαν «θάνατος στους Απχαζούς - Ο Λογγοβόθρος θα νικήσει» γέμισαν τα πέλαγα (για την ακρίβεια ήταν πάνω από τέσσε­ρα πλοία) και στίφη αγρίων απ' τη στεριά κατηφόριζαν κατρακυλώντας στις πλαγιές με ξύλα, πέτρες, σφε­ντόνες και ροκάνες ουρλιάζοντας «Θέλουμε τον Αντερο - βγάλτε του το άντερο» με ανορθόγραφα πανώ: «Στριμένο Άντερο, τα πετάνεις άβριο»,«Άντερο, Άντερο -Τελούμε σπλυνάντερο», «Εξο η άντεροι από τα μπο­στάνια ντους» και άλλα ακατανόητα, Πράγματι, μόλις έπεσε ο ήλιος, χι­λιάδες χιλιόμετρα άντερα είχαν γε­μίσει τους κάμπους της Απχαζίας και ο δυστυχισμένος βασιλιάς, παλου­κωμένος και ανήμπορος να ζήσει άλ­λο, κατάλαβε πόσο σημαντική ήταν η στρατιωτικοπολιτική μεταρρύθμι­ση που κάποτε του είχε προτείνει ε­κείνος ο κερατάς ο Δουλόφρουτος, ο υπασπιστής του, που τον είχε κά­νει με πατάτες στο φούρνο.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ

Ο βασιλιάς Άντερος ψάχνοντας για τους σκευωρούς